ՈՒզու՞մ եք, որ 44-օրյայից հետո մնացած Լեռնային Ղարբաղում էլի հայ երեխա ծնվի, էլի հայոց լեզվով դպրոց ու մանկապարտեզ լինի:
ՈՒզու՞մ եք, որ լինի երաշխավորված անվտանգություն ու
գործի Հայաստանի հետ կապող Լաչինի միջանցքը:
Դրա համար մի բան է պետք ՝ գնալ Հռոմ:
(Սխալ բան չեմ, չէ՞, ասում, Պարգև Սրբազն ...):
Միայն Կաթոլիկ կրոնական փոքրամասնություն հանդիսացող
համայնքը կարող է դա ստանալ:
Քանի դեռ հնարավոր է, ձեր՝ արդեն 44-օրյայից հետո, մի անգամ մերժածը հետ ողորմիա արեք:
Սրանից պատեհ պահ չի լինելու:
Կուզե՞ք , Ղարաբաղի նախկին երեք ՈՒղղափառ եկեղեցիները երեսներովդ տվեք ու Կիրիլին միջնորդ բռնեք:
Կուզե՞ք, Պոլսո Հայոց պատրիարքի ոտքը գնացեք, թող աջակցի, կուզեք՝ Սուրբ Աթոռի հայստանյան դեսպանին ոսկեզօծեք, միայն թե հասեք Ֆրանցիսկոս Պապին ու համաձայնությունը ստացեք:
Ղարբաղի ժողովրդին դրեք Վատիկանի հովանու տակ:
Արեք դա, քանի դեռ տարածաշրջանում գեոպոլիտիկան է
աշխատում, իսկ երբ սկսի գործել գեոստրատեգիան, հաշվեք, որ 70-80 տարի, էլ սահման ու կրգավիճակ չի փոխվելու:
Գոնե մի անգամ կրոնը դարձրեք քաղաքականություն:
Սաշա ԱՍԱՏՐՅԱՆ